Finais escritos*

Vai caendo a noite e a primeira farola comeza a parpadear. Unha lúa turca de Abril brila máis alá, no ceo, entre o día e a noite, luz e sombra.

Ó final sempre cae a noite.
E non sufriu.

Calaron as súas risas, as súas rancheras de penas mexicanas.
Sen facer ruido.

Marchou sen dicir adiós máis que nos meus sonhos.
Marchou cando o meu corazón xa chorara bágoas de sal polo mar dos seus ollos.

Mais na despedida chorei felicidade.
Chorei recordos que xamais esquecerei. Dez anos de angustia.
Dez anos con el.

Por facerme sentir ben.
Por facerme feliz, por quererme, sempre te chorarei.