Arrecende a mar, a ese mar.
Xa debemos andar perto.
A última vez que estiven alí, o mar batía contra as pedras coma no inverno bravo.
Senteime na punta do muelle, coma sempre, e pensei nese home que me ensinou a querer esta terra coma se eu fora parte dela.
E ás veces choro porque o amor me doe tanto como a perda.
E ese silencio... ese silencio de susurros de mar e vento entre toxos e xestas...
Como non vou querer eu esta terra!
Como me dixeron un día, quen non che quira é porque non che conhece, ou non te quere conhecer por medo a quererte.
Sem comentários:
Enviar um comentário
tes algo que dicir... seino...