27.7.10

ó meu marinheiro favorito

Arrecende a mar, a ese mar.
Xa debemos andar perto.

A última vez que estiven alí, o mar batía contra as pedras coma no inverno bravo.
Senteime na punta do muelle, coma sempre, e pensei nese home que me ensinou a querer esta terra coma se eu fora parte dela.
E ás veces choro porque o amor me doe tanto como a perda.

E ese silencio... ese silencio de susurros de mar e vento entre toxos e xestas...

Como non vou querer eu esta terra!

Como me dixeron un día, quen non che quira é porque non che conhece, ou non te quere conhecer por medo a quererte

Eu cando falo con Lira, dígolle o mesmo.

Sem comentários:

Enviar um comentário

tes algo que dicir... seino...